سرمایه­ گذاری یک امر ضروری و حیاتی در رشد و توسعه اقتصادی هر کشوری است. برای اینکه وجوه لازم جهت سرمایه­ گذاری فراهم آید، باید یک سری منابع برای تأمین مالی وجود داشته باشد. بنابراین مدیران مالی می­ بایست در تأمین مالی ضمن درنظر داشتن منابع مختلف، به ریسک و بازده شرکت و تأثیر آن بر روی ریسک و بازده سهام عادی شرکت در بازار بورس نیز توجه داشته باشند.

عواملی که ریسک یک شرکت را تعیین می­ کنند، متعددند. یکی از این عوامل ساختار سرمایه شرکت می ­باشد. (اینکه شرکت در ساختار سرمایه خود چقدر آورده سهامداران و چقدر بدهی دارد).

به علت اینکه استفاده از بدهی موجب ایجاد یک سری تعهدات ثابت (هزینه­ های مالی) برای شرکت می ­شود؛ لذا این تعهدات ثابت، ریسک شرکت را بالا می­برد چرا که اگر شرکت نتواند اصل و فرع وام را بازپرداخت کند به درماندگی مالی (و نهایتاً ورشکستگی) می­افتد. فرآیند ایجاد ریسک در بازارهای سرمایه از اهمیت زیادی برخوردار است.

مطابق با تئوری­ های مالی، یکی از عوامل ایجاد­کننده ریسک، اهرم مالی می­باشد. لذا انتخاب یک نسبت بدهی مطلوب که با درنظر داشتن بازدهی مناسب بتواند ریسک را به حداقل برساند؛ گامی است در جهت هدف اصلی مدیران مالی شرکت­ ها که همانا افزایش ارزش شرکت و درنتیجه افزایش ثروت سهامداران می ­باشد.

استراتژی سرمایه گذاری در بورس یعنی چه؟

با گسترش، توسعه و تغییر شکل خدمات بنگاه­های اقتصادی روند جدایی مالکیت و مدیریت اداره بنگاه ­های اقتصادی بعد از تغییر شکل و گسترش خدمات مالی و مناسبات اقتصادی سازمان ها و گسترش شرکت­ های سهامی روند رو به رشدی به خود گرفته است.

به دلیل پیچیدگی­ های اقتصادی و گسترش فعالیت­های کسب و کار و تخصصی شدن آنها، سرمایه­ گذاران کنترل سرمایه‌ی خود را به مدیران می­ دهند و خود از طریق گزارش حسابرسان مستقل، عملکرد مدیران را ارزیابی و کنترل می­کنند.

مدیران توجیه­ پذیر بودن طرح ­های شرکت را از سه دیدگاه فنی (دسترسی به مواد اولیه، فناوری، میزان تولید و …)، اقتصادی (رقبا، فروش، الگوی مصرف و …) و مالی (میزان بازده، ریسک، دوره بازگشت سرمایه، ارزش فعلی خالص طرح و …) بررسی می­کنند.

یک بنگاه اقتصادی در انجام فعالیت­ های مربوط به کسب و کار خود با ریسک­های متعددی سروکار دارد. این ریسک ­ها در مراحل مختلف چرخه‌­ی حیات سازمان و با توجه به حوزه­ی فعالیت آن بروز می­ نمایند. میزان کل ریسک­ های در معرض یک بنگاه اقتصادی با عنوان ریسک کل یاد می­شود.

اشنایی با انواع سرمایه گذاری های کم ریسک

ریسک کل از دو بخش ریسک خاص شرکت (غیرسیستماتیک) و ریسک ناشی از عوامل کلان (سیستماتیک) تشکیل شده است. مطالعات زیادی در جهت اندازه­ گیری و کنترل ریسک کل شرکت ­ها انجام گرفته است. بدیهی است که در دنیای پرتحول و متغیر امروز، موفقیت سازمان ­ها و بنگاه­ های اقتصادی از طریق فعالیت ­های همزمان به دست می­آید.

(برای اشنایی بیشتر با انواع ریسک ها در بازار بورس، تیم فرااستراتژی به شما خواندن  مقاله ی برررسی انواع ریسک های سرمایه گذاری در بازار بورس را پیشنهاد می کند. 🙂 )

کنترل به موقع و مناسب موجودی انبار و مواد اولیه، تولید و خدمات پس از فروش، فعالیت در سطح بین المللی، تحقیقات و نوآوری در محصولات، بازاریابی، حسابداری و کنترل ریسک­های تجاری و مالی مرتبط با فعالیت­های بنگاه و سایر فعالیت­های مرتبط با بنگاه­ها در حال استاندارد شدن است.

با وجود فعالیت ­های همزمان بخش­های مختلف سازمان، هنوز دو فعالیت مهم و اساسی مالی و استراتژی در بیشتر بخش­های سازمان، به صورت منفرد و جدای از هم شکل می­گیرد. تصمیمات و فعالیت­های مربوط به این دو حوزه توسط کارشناسان متفاوت از هم در گروه­های کاری متفاوت ایجاد می­شود که نتیجه­ی آن معمولاً پیگری اهداف و استانداردهای متفاوت و حتی متضاد بوده است.

روش های نوین سرمایه گذاری کم ریسک و موفق

در بحث­ های جدید استراتژی­ و مالیه شرکت ­ها، مدیران و استراتژیست ­ها به دنبال تلفیق این دو حوزه­ اند تا با ایجاد استراتژی مالی و از طریق ایجاد ارتباط بین استراتژی­ های مهم سازمان و فعالیت­ های مالی در یک شرکت، به هدف اجرای تصمیم ­گیری­ های بهتر و مؤثرتر در سازمان نزدیک شوند. نتایج قابل انتظار از این رویکرد عبارت است از:

• دستیابی به استراتژی­ای که به صورت روشن تولیدات آتی را هدایت می­کند
• تصمیمات مناسب تجاری که به صورت کاراتری منابع کمیاب را برای اجرای نوآوری­های استراتژیک تخصیص می‌دهد
• ملاک و معیار مناسبی برای ارزیابی عملکرد سازمان ارائه می­دهد

به طور کلی، «مالیه» با تخصیص منابع کمیاب در شرکت سروکار دارد، درحالی که «استراتژی» با متمایز ساختن یک شرکت از رقیبان خود در یک صنعت در ارتباط است. از دیدگاه مایکل پورتر، ماهیت رقابت در یک صنعت با پنج عامل اساسی محصولات جایگزین، خریداران (قدرت چانه­زنی خریداران)، فروشندگان (قدرت چانه ­زنی تأمین ­کنندگان)، تازه واردان (تهدید رقبای بالقوه) و رقابت در صنعت در ارتباط است که برای هر نوع تحلیل در مورد رقبا ارزیابی و شناسایی فرآیندهای چهاربخشی شامل اهداف آینده، استراتژی­ فعلی، پیش­فرض­ها و توانمندی ­ها لازم است.